Mucize olan ve eşrefi mahlûkat olarak en güzel biçimde yaratılan insanın kendi nefsinde yaratılan ayetleri tefekkür ederek bir ömür geçirebilmesini diğer bir deyişle kendini öğrenmesini ömür boyu sürecek mucizevi bir yolculuk olarak görüyorum. İnsana düşen asli görev; kendine bahşedilen mizacının sağlıklı ve sağlıksız boyutlarının bilincinde olarak tekâmül yolculuğunda gayretkâr olması değil midir? Her insan “Ol!” emriyle var edilmiş özel bir tasarım; kendine has, orijinal. Emsallerinin içinde bir o kadar da emsalsiz. Her birinin aldığı nefes süresince var edilmesinin, o vakitte, o mekânda, o ailede, o arkadaş çevresinde olmasının bir hikmeti var. Âdeta bir meyvenin tohumu en verimli toprağa atılıyor ve sonucunda hangi meyve olduğunu kendisinin bulması isteniyor. Kimi bir kiraz, kimi bir portakal, kimisi de bir elma misali. Hiçbiri bir diğerinden üstün değil aksine hepsinin var olmasıyla dünya güzelliğine güzellik katılıyor. İşte insan da böyle bir varlık. Türlü türlü huyla gönde...